
Χρηματιστές στο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων του Σικάγου
ΕΡΑ/ ΤΑΝΝΕΝ ΜΑURΥ
Δεν πρέπει να μας κυβερνά η χρηματοπιστωτική τρέλα
Jacques Delors, Jacques Santer, Ηelmut Schmidt, Μassimo D΄ Αlema, Lionel Jospin, Ρavvo Lipponen, Goran Persson, Ρoul Rasmussen, Μichel Rocard, Daniel Daianu, Ηans Eichel, Ρar Nuder, Ruairi Quinn, Οtto Graf Lambsdorff
Η κρίση αυτή δεν είναι καρπός της τύχης. Δεν ήταν αδύνατο να προβλεφθεί, όπως υποστηρίζουν σήμερα ορισμένοι από τους υπευθύνους του χρηματοπιστωτικού και του πολιτικού κόσμου.
Ορισμένοι οξυδερκείς άνθρωποι είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και αρκετά χρόνια.
Η κρίση ενσαρκώνει στην πραγματικότητα την αποτυχία των αγορών που είναι ελάχιστα ρυθμισμένες ή και κακο-ρυθμισμένες και μας δείχνει για μία ακόμη φορά ότι αυτές δεν είναι σε θέση να αυτορρυθμιστούν.
Μας θυμίζει επίσης τις ανησυχητικές ανισότητες εισοδημάτων που συνεχώς αυξάνονται στις κοινωνίες μας και δημιουργούν μεγάλες αμφιβολίες ως προς την ικανότητά μας να ξεκινήσουμε φερέγγυο διάλογο με τα αναπτυσσόμενα έθνη για τις μεγάλες παγκόσμιες προκλήσεις.
Οι χρηματοπιστωτικές αγορές γίνονται όλο και πιο αδιαφανείς και ο εντοπισμός όσων τις υφίστανται και όσων αποτιμούν τους κινδύνους τους αποδεικνύεται ότι είναι τιτάνιο έργο.
Ο λεγόμενος «σκιώδης» τραπεζικός τομέας, που είναι ελάχιστα ή καθόλου ρυθμισμένος, αυξάνεται συνεχώς τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Οι μεγάλες τράπεζες έχουν συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι «δημιουργίας και κατανομής» εξαιρετικά σύνθετων χρηματοπιστωτικών προϊόντων και έχουν αποδυθεί σε ένα εμπόριο δανείων που βασίζονται στα στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου.
Τα δάνεια αυτά, που βασίστηκαν - κακώς- στην ιδέα πως οι τιμές των ακινήτων θα συνέχιζαν να αυξάνονται εσαεί και θα επέτρεπαν έτσι την αποπληρωμή των χορηγήσεων, δεν είναι παρά το σύμπτωμα μιας πολύ πιο πλατιάς κρίσης στον χώρο της χρηματοπιστωτικής διακυβέρνησης και των εμπορικών πρακτικών.
Οι τρεις μεγαλύτερες εταιρείες αξιολόγησης στον κόσμο βαθμολόγησαν αυτές τις αστείες αξίες ως να μην είχαν περίπου κανέναν κίνδυνο.
Μια επενδυτική τράπεζα κέρδισε δισεκατομμύρια δολάρια στοιχηματίζοντας σε μείωση των τίτλων της subprime αγοράς και την ίδια ώρα τους πουλούσε στους πελάτες της, πράγμα που συμπυκνώνει με υπερ-γλαφυρό τρόπο την απώλεια κάθε ηθικής στον κόσμο των επιχειρήσεων!
Είχαμε ειδοποιηθεί για τους κινδύνους της κατάστασης αυτής.
Ο Αλεξάντρ Λαμφαλουσί και η Επιτροπή των Σοφών στην εισήγησή τους για τις ευρωπαϊκές αγορές αξιών (2001) είχαν υπογραμμίσει τη σύνδεση ανάμεσα στη φαινομενικά αυξημένη αποτελεσματικότητα των αγορών αυτών και στο αντίτιμο που πληρώνεται σε όρους χρηματοπιστωτικής αστάθειας.
Ο Πολ Βόλκερ πριν από αρκετά χρόνια είχε εκφράσει την ανησυχία του.
Αλλά και ο Πολ Κρούγκμαν, πριν από μία δεκαετία σχεδόν, είχε επισημάνει τους κινδύνους από χρηματοπιστωτικές οντότητες που δεν ρυθμίζονται παρ΄ όλο που πολλαπλασιάζονται.
Το 2003 ο Γουόρεν Μπάφετ είχε χαρακτηρίσει τα παράγωγα προϊόντα «χρηματοπιστωτικό όπλο μαζικής καταστροφής».
Η χρηματοπιστωτική κρίση αποδεικνύει εξαιρετικά εύγλωττα ότι η χρηματοπιστωτική βιομηχανία είναι ανίκανη να αυτορρυθμιστεί.
Είναι κατηγορηματική η ανάγκη να βελτιωθούν ο έλεγχος και το ρυθμιστικό πλαίσιο των τραπεζών.
Πρέπει επίσης να ξαναδούμε τα ρυθμιστικά πλαίσια των επενδυτικών εργαλείων.
Η χρήση χρηματοπιστωτικών εργαλείων (όπως τα CDΟ, τα ομόλογα που συνδέονται με διάφορα χρηματοπιστωτικά προϊόντα) πρέπει να ρυθμιστεί.
Ολοι οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί θα έπρεπε, όπως και οι τράπεζες, να υποχρεώνονται να τηρούν ένα μίνιμουμ αποθεματικών, ενώ το ποσοστό χρέωσης δεν μπορεί να είναι απεριόριστο.
Τέλος οι τύποι προμηθειών θα πρέπει να επανεξεταστούν, ούτως ώστε να αποθαρρύνεται η ανάληψη απερίσκεπτων κινδύνων.
.......συνέχεια εδώ(Από το ΤΟ ΒΗΜΑ - Ημερομηνία δημοσίευσης 23/5/2008)