Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Ολική επαναφορά

Απουσίασα αρκετό καιρό από το μπλόγκ μου.
Προσωπικοί λόγοι, αλλά και η αίσθηση ότι δεν έχω να προσθέσω κάτι επιπλέον σε όσα είχα να πω, σε σχέση πάντα με την οικονομική κρίση, με απέτρεψαν από το να φλυαρίσω πάνω στο θέμα.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να δώ και την δημόσια συζήτηση αν είχε κάτι να πεί, πρίν ξαναγράψω την άποψή μου.
Η συνολική αίσθηση μου είναι μια βαθιά ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.
Κανένα κόμμα, κανένας διανοούμενος, κανένας πολιτικός δεν με έχει πείσει ότι υπάρχει κάτι σοβαρό να ειπωθεί.
Αλλά η δημαντικώτερη απογοήτευσή μου έρχεται από την διαπίστωση, ότι οι εκτιμήσεις μου για το βάθος της κρίσης επιβεβαιώνονται.
Οταν διάβαζα για ύφεση στην Ευρώπη ή την Αμερική, της τάξης του -1%, είχα την αίσθηση, ότι αυτοί που συνέταξαν τις εκτιμήσεις ήταν πολύ επιπόλαιοι και δεν διατύπωνα την εκτίμησή μου που ήταν των μεγεθών που άρχισαν να διαπιστώνονται σήμερα.
Υποχώρηση των ΑΕΠ περισσότερο από 3% τουλάχιστον.
Ομως το σημαντικό είναι ότι έχω την αίσθηση, ότι μια τέτοια υποχώρηση, δεν είναι στα όρια του ανεκτού, είναι δηλαδή μια υποχώρηση που οδηγεί σε ποιοτικές αλλαγές, όπως η κατάρευση.
Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με ύφεση αλλά με κατάρευση.

Ζούμε τις αμέριμνες τελευταίες στιγμές του Τιτανικού.

Η κρίση έπαψε πλέον να είναι χρηματιστική, έπαψε να είναι πιστωτική, έπαψε να είναι οικονομική και έχει γίνει πολιτική.

Κάνω αυτό τον χαρακτηρισμό, επειδή πλέον το στοιχείο που θα δόσει απαντήσεις στα κοινωνικά προβλήματα, έπαψε διαδοχικά να είναι μια υπόθεση που αφορούσε την λειτουργία των χρηματιστηρίων και που κάποια ρύθμιση στην υπόθεση των παραγώγων έφτανε για να λυθεί, στην συνέχεια έπαψε να είναι μια υπόθεση που αφορούσε τα τοξικά προιόντα των τραπεζών και που αν λυνόταν το πρόβλημα με κάποιες αλχημείς τύπου δημιουργίας Bad Bank και στην συνέχεια έπαψε να είναι οικονομική αφού αν έλυνε κανείς το πρόβλημα της ρευστότητας θα έλυνε ως δια μαγείας το πρόβλημα.

Η κρίση έπψε να προσδοκά την επίλυσή της στην ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ με οποιαδήποτε εκδοχή της. Ο κόσμος δεν προσδοκά απαντήσεις από τους συντελεστές της οικονομίας, από τους νόμους της οικονομίας, από οικονομικές κινήσεις.

Η εγκυρότητα, έπαψε να βρίσκεται στην ΙΣΧΥ του χρήματος.
Ολοι πιά περιμένουν απαντήσεις από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Η κρίση λοιπόν είναι πιά ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Οταν πάψει η πολιτική να διαχειρίζεται την ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ, τότε η κρίση θα γίνει ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ.
Δηλαδή τότε οι απαντήσεις θα δοθούν από την ίδια την κοινωνία στους δρόμους, όπου θα ΔΙΚΑΣΤΕΙ και η οικονομία και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Προσωπικά πιστεύω, ότι πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την άστοχη "παρέλαση της πολιτικής".
Λυπάμαι πάρα πολύ επειδή μαζί της η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες, θα χάσουν την σημαντικώτερη κατάκτηση που ήταν η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αλλά είναι φανερό, ότι έτσι θα συμβεί.

Οσο δεν μπορούν άνθρωποι με δικαιώματα και διαδικασίες ισοτιμίας και ισονομίας να απαντήσουν, τόσο διάφορες μορφές "ομάδων βίας", θα αναλάβουν τα ηνία.

Λυπάμαι αλλά μπήκαμε στον κύκλο της βίας.
Η ανθρωπότητα για να ξεπεράσει την κρίση του 29 έκανε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για να ξεπεράσει αυτή την κρίση, ίσως χρειαστεί να επιστρέψει σ'αυτόν.

Ολική Επαναφορά με μαύρη καρδιά.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πέντε χρόνια Κυβέρνησης Νέας Δυστυχίας , το σεμνά και ταπεινά του 2004 προκαλεί μονάχα γέλιο και κλάματα.
Αν και το πιο σωστό συναίσθημα είναι η οργή. Σημερινές εφημερίδες αποκαλύπτουν με στοιχεία και παραστατικά το «πάρτι» των γαλάζιων επίλεκτων σε βάρος των δημόσιων ταμείων. Πού πηγαίνουν τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.
Αποκαλύπτουν πώς ζουν αυτοί που κάνουν τις απολύσεις, αυτοί που ζητούν από τους πολίτες να σφίξουν το ζωνάρι, αλλά -δυστυχώς- πώς εκμαυλίζονται και όσοι έχουν ταχθεί να τους ελέγχουν: οι συνδικαλιστές, που... συνεδριάζουν σε πανάκριβες ψαροταβέρνες!

Φούστες, μπλούζες, μεταξωτά πουκάμισα, πούρα, πανάκριβοι αναπτήρες και άλλα πιο... προσωπικά είδη περιλαμβάνονται στις δαπάνες παράστασης και δημοσίων σχέσεων των golden boys που, προφανώς, ασκούν τη γοητεία τους -για το καλό του κόμματος βεβαίως- σε πρόθυμες (να δεχθούν το δώρο, μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό) κορασίδες (σ.σ. willing girls κατά το golden boys). Μόνο που τον λογαριασμό των εκλεκτών του Μεγάρου Μαξίμου που ζουν τον μύθο τους στην Ελλάδα τον πληρώνουμε... εμείς!
Γιατί δεν τους αρκεί που απολαμβάνουν μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ τον χρόνο, στέλνουν στο λογιστήριο κάθε μικρή και μεγάλη απόλαυση που ζουν. Τα δείπνα, τα γεύματα, τις «φιλοξενίες» και αρκετά μάλλον αμφιλεγόμενα δώρα.