Ο ΓΑΠ και το αδύνατο σημείο του.

Ακουσα χθές την ομιλία του ΓΑΠ στην Βουλή και όπως γράφω και αλλού ξαναείδα να υπεισέρχεται αντί της "προσδοκώμενης" από τον λαό "εγγύτητας", η αποστασιοποίηση.

Βασικό στοιχείο της αποστασιοποίησης είναι αυτό που ο ΓΑΠ αποκαλεί ανάπτυξη της καινοτομίας και πράσινη ανάπτυξη.

Οι δύο αυτές αναπτύξεις, δεν πείθουν , μοιάζουν πολυτέλεια, ειδικά σε μια περίοδο κρίσης, όπου ο λαός θέλει απάντηση, στο φλέγον θέμα που είναι τι θα κάνει με τα δάνεια, τι θα κάνει με την εργασία, τί θα κάνει με την ακρίβεια και κατά συνέπεια απαιτούνται λύσεις και εδώ και τώρα και με βάθος.

Κατά βάθος είναι σωστή η εμμονή στην ανάπτυξη της καινοτομίας και στην πράσινη οικονομία, μόνο που δεν είναι επεξεργασμένη όσο χρειάζεται και ο κόσμος τα ακούει σαν "επιβεβλημένο θόρυβο" για αρχηγό της αντιπολίτευσης, όταν εξαντλούνται τα ουσιαστικά ζητήματα διαφοροποίησης και κάπως πρέπει να γεμίσει το πρόγραμμα και ο λόγος.

Και όμως, αν προσέθετε ο ΓΑΠ στην πρότασή του και μια ριζοσπαστική καταγραφή-ανάλυση της πραγματικότητας της χώρας, αυτό θα αποτελούσε από μόνο του, δύναμη δημιουργίας κοινωνικού ρεύματος της Νέας Αλλαγής.

Η χώρα μας έχει ένα ειδικό χαρακτηριστικό που την εμποδίζει να γίνει ανεπτυγμένη χώρα και την καταδικάζει να είναι στην πραγματικότητα μια ανατολίτικη χώρα που φοράει το προσωπείο της αναπτυγμένης χώρας.

Η χώρα μας είναι η μόνη χώρα που έχει "κλειδωμένο" το επιστημονικό δυναμικό της , που είναι πολυάριθμο, αφού φτάνει το ένα εκατομμύριο, στην φυλακή, στην απομόνωση, στην εξορία της γραφειοκρατίας.
Δεν έχουν καμμία επαφή με το χώμα, με την μουτζούρα, με τον ιδρώτα.
Οι γνώσεις τους σαπίζουν στις σελίδες των πρωτοκόλλων.

Ο μόνος τρόπος να αποκτήσει η χώρα επαφή με την καινοτομία, με την πράσινη ανάπτυξη, είναι αυτό το δυναμικό που είναι το μόνο που έχει την ικανότητα της γνώσης, να βγεί έξω ή τουλάχιστον να ανακοπεί η τάση απορρόφησης επιστημόνων που έχει αυτή η άθλια μηχανή αδρανοποίσησης και των νέων επιστημόνων.

Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μια μεγάλη τομή.
Μια τομή που θα αναγνωρίζει την πραγματικότητα και θα βάζει τα πράγματα σε καινούρια κατεύθυνση.

Το Δημόσιο δεν χρειάζεται για να λειτουργεί ένα εκατομμύριο επιστήμονες.
Το Δημόσιο χρειάζεται 300 χιλιάδες επιστήμονες και 700 χιλιάδες με γνώσεις αποφοίτου Λυκείου.

Μια τομή λοιπόν που πρέπει να γίνει, είναι αυτή.
Να χωριστεί το Δημόσιο, σ'αυτό της γραφειοκρατίας και σ'αυτό των επιστημόνων που θα παίζουν επιτελικό ρόλο.

Η στελέχωση του δημοσίου τομέα της γραφειοκρατίας, δεν χρειάζεται να γίνεται με τους υποτίθεται αξιολογικούς τρόπους που γινόταν μέχρι τώρα. Μπορεί να γίνει με την πρόσληψη με κλήρωση των αποφοίτων των Λυκείων.

Η πρόσληψη των 300 χιλιάδων ειδικών, πρέπει να γίνεται με κριτήρια πολύ αυστηρότερα απ'αυτά του κατόχου ενός τυπικού χαρτιού όπως το πτυχίο.

Μ'αυτό τον τρόπο και στο πανεπιστήμιο θα πηγαίνουν όσοι θέλουν να πάνε για λόγους επιλογής κάποιας επιστήμης και οι γονείς που θέλουν να βολέψοιυν τα παιδιά τους σε κάποια θέση στο δημόσιο, δεν θα χρειάζεται να προστρέχουν στην παραπαιδεία και στα βουλευτικά γραφεία.
Μ'αυτό τον τρόπο οι επιστήμονες θα βγούν στην πραγματική οικονομία και θα την στελεχώσουν ώστε να της δόσουν τα χαρακτηριστικά που θα την κάνουν οικονομία της καινοτομίας και της πράσσινης ανάπτυξης , με την ταυτόχρονη επένδυση πάνω τους του δημοσίου.

Σήμερα ΓΑΠ, όσα προγράμματα καινοτομίας και πράσσινης ανάπτυξης και να κάνεις , θα τα χειρισθούν επιχειρηματίες μόνο αν έχουν κίνητρα κέρδους σημαντικού και όχι για λόγους επιστημονικής διάθεσης.

Μόνο αν οι νέοι επιστήμονες αποκτήσουν κίνητρα να μη τρέχουν στην ασφάλεια και στην θαλπωρή του Δημοσίου, θα μπορέσει η χώρα να φύγει από την τριτοκοσμική ανατολίτικη ραστώνη της και να περάσει στις χώρες της ανάπτυξης.

Ακουγα αυτές τις μέρες για τις κινητοποιήσεις ξανά των φοιτητών με αφορμή την νομιμοποίηση της λειτουργίας των παραρτημάτων των ξένων ΑΕΙ και αναρωτιόμουν, γιατί δεν λειτουργεί στον τόπο η απλή λογική.

Γιατί αντί να ξοδεύεται η χώρα σε άγονες αντιπαραθέσεις, δεν ξεχωρίζουν τις σπουδές από τα επαγγελματικά δικαιώματα.

Τις σπουδές στην χώρα τις ελέγχει η χώρα και απ'αυτές προκύπτουν πτυχία στα οποία δίνονται επαγγελματικά δικαιώματα.
Τα παιδιά που σπουδάζουν σε παραρτήματα ξένων ΑΕΙ, κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν τα επαγγελματικά δικαιώματα , μόνο αν τους τα απέδιδε το κράτος του οποίου η νομοθεσία ορίζει τις σπουδές που κάναν.

Θέλεις να γίνεις μηχανικός με σπουδές στο τάδε αγγλικό παράρτημα; Να γίνεις, εν και εφ'όσον η Μεγάλη Βρετανία , με τις σπουδές που έκανες σου δίνει το ανάλογο επαγγελματικό δικαίωμα στην Μεγάλη Βρετανία. Αν δεν σου το δίνει αυτή, δεν μπορεί να σου το δόσει η Ελλάδα.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Αν λοιπόν ο πολιτικός στόχος της καινοτόμας και πράσσινης ανάπτυξης συνοδευτεί από την γεναία ανάλυση- πρόταση τομής, τότε θα μπορέσει να γίνει ένας στόχος κοινός για όλο τον προοδευτικό κόσμο, θα μπορέσει να γίνει ένας πολιτικός λόγος που θα παράγει όραμα και εγγύτητα. Διαφορετικά θα παράγει αποστασιοποίηση.