Κάποιες πρώτες σκέψεις για ένα New Deal.

Για να έχει έννοια ένα new deal, πρέπει να απαντάει στο βασικό ερώτημα της κρίσης, που δεν είναι άλλο από την λειτουργία της οικονομίας, όχι για να βγάλουν κέρδη κάποιοι, αλλά για να εξαλειφθεί το πρόβλημα που είναι η ανεργία, η ανέχεια, η φτώχεια.

Αυτό σημαίνει απλά, ότι πρέπει να γίνουν επενδύσεις, σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει είτε με την χρηματοδότηση έργων κοινής ωφέλειας από το κράτος-αν έχει χρήματα για κάτι τέτοιο-, είτε με την θέσπιση δημοσιονομικής πολιτικής που να παράγει εργασία.

Το πρώτο μέτρο που πρέπει να ληφθεί είναι η φορολόγηση των κερδών με τέτοιο τρόπο που κανείς να μη στερεί την αγορά αποθησαυρίζοντας.
Θα πρέπει να παρακαμφθεί ο μονόδρομος των τοκογλυφικών συνηθειών των τραπεζών, δημιουργώντας μια άλλη σχέση μεταξύ καταθετών και δανειοληπτών.
Δεν είναι δυνατόν οι καταθέτες να παίρνουν αρνητικά επιτόκια και οι δανειολήπτες να πληρώνουν πανάκριβα τα δάνειά τους.
Ας δημιουργηθεί μια τράπεζα ή ας αναλάβει μια κρατική τράπεζα, να τους φέρει σε επικοινωνία με κίνητρα και για τους καταθέτες-όπως να φορολογούνται λιγότερο αν προτιμήσουν τον φορέα παράκαμψης των τραπεζών-και για τους δανειολήπτες , που θα πάρουν δάνεια με χαμηλότερα επιτόκια .
Κέρδη που δεν γίνονται επενδύσεις, να φορολογούνται με πολύ υψηλούς συντελεστές, έτσι που μέρος τους να επιστρέφει ως επιδότηση της εργασίας.
Ακόμη το κράτος να θεσμοθετήσει δικαίωμα χρήσης ενός ποσοστού των καταθέσεων των τραπεζών, με το οποίο να χρηματοδοτήσει πρόγραμμα δημόσιων έργων και προγραμμάτων ανακούφισης των δανειοληπτών και των ανέργων.
Να θεσμοθετηθεί, άμεσα, η δυνατότητα όσων επλήγησαν από την κρίση, με το χάσιμο της δουλειάς τους ή την μείωση της δουλειάς τους-για τους έμπορους και τους ελεύθερους επιχειρηματίες-, με την χρήση δικαιώματος παγώματος των δανειακών υποχρεώσεών τους για όσο χρόνο είναι άνεργοι ή για έναν χρόνο ας πούμε μέχρι να ξαναρολάρει η δουλειά τους.
Αυτό μπορεί να γίνει άμεσα, χωρίς κόστος.
Είναι ο μόνος τρόπος να τονωθεί η κατανάλωση και να ξανακινηθεί η αγορά, που όλο και περισσότερο στερείται την αγοραστική δύναμη τους.