Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

ΔΙΑΦΟΡΙΚΟ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ. Μια πρόταση για το θέμα των δανειοληπτών

Θα παρθούν διαβάζουμε μέτρα ανακούφισης των δανειοληπτών ή προτείνονται μέτρα για την ανακούφισή τους.
Μέχρι στιγμής τα μέτρα αφορούν την προστασία τους από τις κατασχέσεις των τραπεζών, είτε με προσαρμογή του ορίου των οφειλών, είτε με την θεσμοθέτηση κανόνων πλειστηριασμού, διαφανών με την εγγύηση της δικαστικής εξουσίας.
Ομως αυτό που δεν έχει συζητηθεί, είναι η απάντηση στην ουσία του προβλήματος, που είναι οι επιπτώσεις που έχει η οικονομική κρίση, στην δυνατότητά τους να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
Οταν πήραν το στεγαστικό δάνειο τους, ελέγχθηκε η ικανότητά τους από τις τράπεζες και εκρίθη αρκετή για να έχει μια καλή σχέση η τράπεζα με τον δανειολήπτη.
Πολλές φορές, εξ αιτίας αυτής της έγκρισης, ο δανειολήπτης ρίσκαρε την προκαταβολή στην αγορά κατοικίας, όλων των αποταμιεύσεων του και τουλάχιστον έβαλε μέχρι πριν κάποια χρόνια το 20% της αξίας της αγοράς απ'αυτές.
Έλαβε διαβεβαιώσεις από τις τράπεζες, ότι αυτός ο τρόπος ήταν ωφελιμότερος γι'αυτόν από το να μένει στο νοίκι -με βροχή δημοσιεύσεων και διαφημίσεων- και το αποφάσισε.
Οι τράπεζες και αν όχι αυτές, η Τράπεζα της Ελλάδος και το Υπουργείο Οικονομικών που τους επέτρεπαν να δίδουν τέτοια δάνεια στους πολίτες, υποτίθεται ότι είχαν πλήρη γνώση για τις μελλοντικές οικονομικές εξελίξεις, και από την θέση που έχουν στην οικονομία, αλλά και από τις ειδικές γνώσεις που τα στελέχη και οι υπηρεσίες τους έχουν.
Προφανώς δεν έχει κανείς απαίτηση μαντικών ικανοτήτων για την προσωπική μελλοντική πορεία του κάθε δανειζόμενου. Προφανώς μπορεί οι προβλέψεις να ήταν σωστές, αλλά ο συγκεκριμένος δανειολήπτης, να ευθύνεται για την μη εκπλήρωση της φυσιολογικής οικονομικής του πορείας στην συνέχεια.
Σωστό αυτό αν μιλάμε για την εξαίρεση. Οχι όμως αν μιλάμε για τον κανόνα.
Οχι αν μιλάμε για όλους τους δανειολήπτες.
Διότι η κρίση, δυστυχώς αυτό το πεδίο διαμορφώνει.
Ολο και περισσότεροι δανειολήπτες θα αδυνατούν να εκπληρώσουν τις απαιτήσεις των δανείων, επειδή η οικονομία μπαίνει σε ύφεση.
Χάνουν την δουλειά τους, χάνουν τα επιχειρηματικά κέρδη που και αυτοί και οι τράπεζες υπέθεταν, γενικά η οικονομική τους κατάσταση μεταβάλλεται από κοινωνικούς και γενικότερα εθνικούς και παγκόσμιους όρους.
Στην πραγματικότητα, οι δανειολήπτες βρίσκονται σε κατάσταση "ανωτέρας βίας".

Ωραία θα μου πεί κανείς όλα αυτά, αλλά ποιό είναι το συμπέρασμα; Τί είναι το σωστό που πρέπει να γίνει;
Θα πρέπει μήπως οι τράπεζες να χάσουν τις δικαιούμενες εξυπηρετήσεις των δανείων;
Οχι ακριβώς.
Πρέπει απλά να βρεθεί μια λογική φόρμουλα, που στόχο να έχει και την εξυπηρέτηση των δανείων αλλά και την διασφάλιση των δικαιωμάτων των δανειοληπτών.

Στο μυαλό μου έχω μια διαφορική φόρμουλα, που μπορεί ίσως να δόσει λύση στο πρόβλημα.

Να θεσμοθετηθεί, ότι οι δανειολήπτες θα δίνουν για εξυπηρέτηση των δανείων κάθε φορά το ποσοστό των εισοδημάτων που έδιναν κατά μέσο όρο από τότε που πήραν το δάνειο μέχρι σήμερα.
Αν δηλαδή κάποιος είχε φορολογική δήλωση όταν πήρε το δάνειο (Α1) και δόση (Δ1) που ήταν ποσοστό [Π1=Δ1/Α1] και φέτος (Αν) με δόση (Δν) που ήταν ποσοστό [Πν=Δν/Αν] πολύ υψηλότερο από το Π1 , τότε η δόση του να διαμορφωθεί σε (Δν+1) που να προκύπτει ως γινόμενο του (Αν+1) επί τον μέσο όρο των [(Π1+Π2+...+Πν)/ν] και αυτό ταυτόχρονα να προσδιορίζει και μια επιμήκυνση του χρονικού ορίου κατάλληλη ώστε να αποπληρωθεί το δάνειο.
Και πάλι υψηλή θα είναι η δόση, αλλά ενδεχομένως θα αφήνει ένα περιθώριο για να καταναλώσει μέρος του εισοδήματός του και για τα άλλα βασικά αγαθά που χρειάζεται η οικογένειά του.
Οπως οι τράπεζες δεν θέλουν να χάσουν τα χρήματά τους, έτσι και οι άλλοι παραγωγικοί φορείς της χώρας (παραγωγοί , έμποροι, βιομηχανίες κλπ) δεν μπορεί να στερηθούν εξ αιτίας τους τους πελάτες τους και κατά συνέπεια να κλείσουν.
Το "μοίρασμα των ιματίων" μας δεν μπορεί να θέλουν οι τράπεζες να γίνουν με τον απόλυτα προνομιακό τρόπο τους.

Στην πραγματικότητα η συζήτηση για τους δανειολήπτες αφορά τον ορισμό σειρά προτεραιότητας των παραγόντων της αγοράς στον μισθό του εργαζόμενου.
Αυτή η σειρά είναι καθοριστική και τα μερίδια που αντιστοιχούν σε κάθε "οφειλέτη" πρέπει να ορισθούν με δικαιότερο τρόπο.
Δεν μπορεί ένας παράγοντας, να τα θέλει όλα, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις του στην λειτουργία των υπολοίπων.

ΔΙΑΦΟΡΙΚΟ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ λοιπόν, αν θέλουμε να ξαναβρεί η οικονομία την φυσιολογική σειρά της.

Η βελτίωση στο μέλλον της οικονομικής κατάστασης μας θα ξαναοδηγήσει τα επιτόκια στο αρχικό ύψος τους.

Η ρύθμιση αυτή θα γίνει , είτε το θέλουν οι τράπεζες είτε όχι, όπως έγινε στην Ιαπωνία που έφτασαν να δίνουν χρήματα με αρνητικά επιτόκια, αλλά το θέμα είναι ότι στο μεταξύ θα έχουν καταστραφεί πολλοί δανειολήπτες και είναι άσχημο πολύ κάτι τέτοιο.

Είναι κρίμα την διευκόλυνση που ζητάνε σήμερα και την αρνούνται οι τράπεζες να τους την δίνουν στην συνέχεια, όταν θα έχουν καταστραφεί και αυτοί και μεγάλο μέρος της αγοράς.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλη η προταση σου ..αλλα τι γινεται στην περιπτωση που η νεα δοση δεν θα αρκει να αποπληρωσει τους τοκους οι οποιοι μεσα στον χρονο θα αυξανουν το αρχικο κεφαλαιο?

Και τι γινεται οταν η μειωση των ακινητων επιφερει το παραδοξο το δανειο να ειναι μεγαλητερο απο την πραγματικη αξια του ακινητου?

KOSTAS είπε...

Δεν ξέρω.
Απλά σκέφτομαι ότι η οικονομική κατάσταση είναι σαν το ακορντεόν.

Θα υπάρχουν περίοδοι που θα είναι μικρότερη η δόση, και θα τείνει η αποπληρωμή σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου, αλλά και περίοδοι που ο μέσος όρος θα είναι μεγαλύτερος από το κυμαινόμενο επιτόκιο, αν υποθέσουμε ότι η οικονομία θα ανακάμψει.

Σημασία έχει να θεωρούμε το επιτόκιο συνδεδεμένο ως ποσοστό , με το εισόδημα, χωρίς να καταστρέφει τον δανειολήπτη και την υπόλοιπη οικονομία, διότι αλλιώς θα βγούνε χαμένοι όλοι. Και οι τράπεζες, που θα βρεθούν μπροστά στο παράδοξο που περιγράφεις, που κύριος παράγοντάς που θα το επιφέρει είναι η απαξίωσή τους με τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις.