Νεοφιλελευθερισμός. Ο ιός της Σοσιαλδημοκρατίας, το τείχος της Αριστεράς

Σταθερά ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αλέκος Αλαβάνος και φυσικά το ΚΚΕ, κατηγορούν την σοσιαλδημοκρατία ότι απετέλεσε κόμμα του νεοφιλελευθερισμού και με αποκλίσεις βέβαια αναθεματίζουν την σχέση της με την Αριστερά.
Οι σοσιαλδημοκράτες δεν είναι αριστεροί, αλλά ένα ακόμα κόμμα της αστικής τάξης και ειδικώτερα ένα κόμμα του νεοφιλελευθερισμού.

Εχουν δίκιο ή άδικο;

Η απάντηση δεν είναι όσο εύκολη φαίνεται.
Εκ πρώτης όψεως έχουν δίκιο. Ιδιαίτερα η σοσιαλδημοκρατία του Μπλερισμού όχι μόνο φλερτάρισε με τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά απετέλεσε από κάποια στιγμή και μετά ένθερμο θιασώτη και πυλώνα του νεοφιλελευθερισμού.
Στην Ελλάδα, δεν είναι ψέμα αν κανείς υποστηρίξει ότι το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη έπαιξε τον ίδιο ρόλο.

Κατά συνέπεια θα μπορούσε κανείς να τελειώσει εδώ την συζήτηση, να τους δόσει δίκιο.

Ομως δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Μια πολιτική δύναμη, έχει δύο προβλήματα που πρέπει να παντρέψει. Εχει τις ιδεολογικές της αναφορές από την μία πλευρά και την πραγματικότητα από την άλλη πλευρά που πρέπει να παντρέψει.

Ετσι για παράδειγμα οι κομμουνιστές στην Σοβιετική Ενωση, ιδεολογικά δεν πάψαν να είναι μαρξιστές, αλλά στην πράξη, μετετράπηκαν σε καθεστώς με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.

Η ομοιότητα του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσε και του νεοφιλελευθερισμού που επίσης κατέρρευσε, είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της "αριστεράς" στην σχέση τους με την πραγματικότητα, μεταλλάχτηκαν έτσι ώστε να υπηρετούν τις πραγματικές απαιτήσεις τους.

Ομως δεν θα μπορούσε νομίζω να γίνει και αλλιώς.

Στην Σοβιετική Ενωση, η αποτυχία της κοινωνικοποίησης μιας οικονομίας που δεν μπορούσε να κοινωνικοποιηθεί, βολεύτηκε με την οικειοποίηση της από μια χούφτα στελεχών, στο όνομα του εργαλείου της κοινωνικοποίησης, δηλαδή της κρατικοποίησης.

Στον νεοφιλελευθερισμό η σοσιαλδημοκρατία κλήθηκε να διαχειρισθεί μια οικονομία που καμμία σχέση δεν είχε με την πραγματική οικονομία. Μια οικονομία "φούσκα", μια οικονομία έξι φορές μεγαλύτερη από την πραγματική οικονομία, δηλαδή μια φανταστική οικονομία υπεραφθονίας, την οποία και δεν μπορούσε να σπάσει και δεν μπορούσε να αγνοήσει, αφού στις φανταστικές πίστες της επιτελούνταν σημαντικό παιχνίδι διανομής και αναδιανομής του πλούτου και της χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας.

Η πολιτική προσαρμόστηκε στην αναγνώριση ως πραγματικότητας, αυτής της εικονικής-φανταστικής οικονομίας-φούσκας, την έβαλε στις αναλύσεις της, της αναγνώρισε ρόλο και δεν νομίζω ότι μπορούσε να κάνει αλλιώς και εντέλει την διαχειρίστηκε, στο φανταστικό πεδίο της, από όπου έλλειπε όπως ήταν φυσικό η πραγματική κοινωνία, η ταξική κοινωνία στην οποία έχει ρόλο η αριστερά.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που στα πλαίσια αυτής της φανταστικής οικονομίας, γεννήθηκαν απόψεις για το τέλος των ιδεολογιών, για το τέλος της ιστορίας κλπ.
Προφανώς σ'αυτή την "φουσκωμένη αλλά υπαρκτή πραγματικότητα" δεν υπήρχε ιστορία των μαζών, δεν υπήρχε ταξική πάλη και η σοσιαλδημοκρατία βρέθηκε όμηρός της, αφού η μη αναγνώρισή της , ως πραγματικότητας, απλά δεν της επέτρεπε να παρεμβαίνει πολιτικά στην ζωή.
Αυτή η "φανταστική οικονομία" , χρησιμοποίησε την πολιτική και τον κοινοβουλευτισμό ως "αξεσουάρ νομιμοποίησης" και προφανώς στα πλαίσιά της τα κόμματα δεν μπορούσαν να έχουν διαφορές και μετετράπησαν στο φαινόμενο του δικομματισμού.

Ολοι ξέρουμε ότι μακριά από τον νεοφιλελευθερισμό μείναν μόνο τα πιό δογματικά κομμάτια της αριστεράς, απλώς και μόνο επειδή ως γνωστόν αν η πραγματικότητα διαφωνούσε με τα ιερά κείμενά της, τότε το αλοίμονο αφορούσε την πραγματικότητα.
Η δικαίωση της εμμονής τους, δεν έχει σχέση με την ορθότητα των αναλύσεών της, αλλά με την απουσία της από την πραγματική ζωή.

Τώρα πιά όμως εξέλιπαν πλέον οι λόγοι για την σχέση Σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελευθερισμού και αυτό θα ξανατοποθετήσει τα πράγματα στην σωστή τους θέση.
Ας το έχουν υπόψη όσοι βγάλαν, πιστοποιητικά και αναθέματα.