Υπάρχει πολιτικό σύστημα; Υπάρχουν κόμματα;

Αυτές τις μέρες, μετά και την αποκάλυψη του ονόματος του Κυριάκου Μητσοτάκη, ως θαμώνα στο τραπέζι της Ζήμενς, νοιώθω, ότι κάτι αλλάζει δραματικά.
Προφανώς δεν είναι ο μόνος σιτιζόμενος και προφανώς είτε θα υπάρξει η μεγάλη συγκάλυψη, είτε θα ανοίξουν όλα τα ονόματα, πάνω στο τραπέζι.
Με άλλα λόγια , δεν είναι να συζητάει κανείς πολιτικά πλέον.

Με ποιόν να συζητήσεις;

Είναι σίγουρο ότι δεν αποκλείεται να είναι ο καθένας αναμεμειγμένος σε ένα ανάλογο αλισβερίσι;

Αν ήταν άλλες εποχές δεν θα είχε και μεγάλη σημασία.

Η πολιτική έτσι κι'αλλιώς είχε εκφυλιστεί σε γκρούπ διαχειριστών, που κουτσά στραβά, μ'αυτή ή την άλλη συνταγή, "μπορούσαν να οδηγήσουν το καράβι" προς τους "μέτριους" , ταπεινούς και σεμνούς προορισμούς, όπου θα πήγαινε και με αυτόματο πιλότο.

Ομως η εποχή αυτή, είναι η πρώτη τουλάχιστον την τελευταία 20-ετία που έχει απαιτήσεις , πολιτικής και όχι απλά διαδοχής ρουτίνας στην διαχειριστική διεκπεραίωση.

Η ανέχεια, η ανεργία, η πιστωτική κρίση, το επαπειλούμενο κράχ, δεν αφήνουν κανένα λογικό περιθώριο για τέτοιες σκέψεις.

Από την άλλη μεριά, η κατάσταση της ελληνικής δικαιοσύνης, σε ζητήματα που αγγίζουν τον πολιτικό κόσμο, δεν μας έχει δόσει δείγματα ικανότητας να τα διεκπεραιώσει.

Κανείς δεν περιμένει ότι θα ζήσουμε μια νέα φάση κάθαρσης. Ολοι ξέρουμε ότι θα δούμε το παιχνίδι που λέγεται συγκάλυψη.

Η περίεργη για τα ελληνικά δικαστικά χρονικά, αποκάλυψη του ονόματος του Κυριάκου Μητσοτάκη, μόνο αν δεί κανείς ποιός ωφελείται, μπορεί να βρεί εξήγηση.

Μ'αυτή την "έξοδο" στην "σέντρα" της Μπακογιάννη, ο Καραμανλής κάνει την ευφυέστερη κίνηση, που θα μπορούσε να κάνει.
Καταστρέφει την όποια φερεγγυότητα του πολιτικού συστήματος στα μάτια του λαού και απαξιώνει κάθε κομματική λύση.
Μεταφέρει το παιχνίδι, στο πεδίο του "εθνοσωτήρα", όπου όλες οι μετρήσεις, καταδεικνύουν την υπεροχή του. Την προσωπική υπεροχή του.
Αναδεικνύεται σ'αυτόν που δεν διστάζει να τιμωρήσει -εάν βεβαίως αποδειχθεί , που δεν θα αποδειχθεί- όποιον είναι μπλεγμένος όσο ψηλά και αν βρίσκεται και ο Κυριάκος βρίσκεται πάρα πολύ ψηλά. Στο κέντρο του πολιτικού συστήματος.
Μ'αυτό το κόμμα, των κουμπαρων, των μιζών, των Ζαχόπουλων κλπ, δεν μπορούσε να παέι πουθενά.
Είχε την ευκαιρία αντί να τον πνίξουν τα γεγονότα να τα χρησιμοποιήσει προς όφελός του, πολλαπλά, τόσο για τα εσωτερικά του κόμματός του, όσο και για την κεντρική πολιτική σκηνή.
Η "διαφορά του από τον ΓΑΠ", που δεν τόλμησε να ξαποστείλει από δίπλα του, τους Μαντέλληδες, τους Ακηδες και όλα τα ονόματα που θα κληθεί να στηρίξει ή να απολογηθεί γιατί δεν τους ξεφορτώθηκε, είναι φανερή.

Τα γκάλοπ, που θα έρθουν, θα επιβεβαιώσουν, ότι αντί να χάσει απ'αυτή την ενέργεια, θα κερδίσει ο Καραμανλής.

Δεν φτάνει να ζητάς και να ξαναζητάς, επειδή ξέρεις και ακριβώς αφήνοντας να ενοηθεί ότι ξέρεις, ότι δεν θα προχωρήσει ο αντίπαλος σε εξεταστική επιτροπή της βουλής, χρειάζεται να πάρεις ο ίδιος σκληρές πρωτοβουλίες.

Αλλιώς ο λαός καταλαβαίνει ότι φοβάσαι , πιθανή αποκάλυψη και δικής σου εμπλοκής σ'αυτό ή σε κάποιο άλλο ανάλογο σκάνδαλο, από κάπου σε κρατάνε.

Αν όμως ο λαός σε σκέφτεται έτσι, δεν έχεις πιθανότητα, να παίξεις πρωταγωνιστικό ρόλο.

Εντάξει μπορείς να κρατάς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είσαι ο "φορέας" της απαιτούμενης Αλλαγής.

Το δίλλημα αρχίζει να μορφοποιείται τελεσίδικα, χωρίς εσένα.

Το Καραμανλής ή Παπανδρέου, δεν μπορεί να αποκτήσει σάρκα και οστά και στην θέση του, μπαίνει το δίλλημα Καραμανλής ή χάος, ένταση, ρήξεις, απρόβλεπτες εξελίξεις, τυπικά, σχήμα Βοναπαρτίστικης αντιπροσώπευσης, σχέμα κάλεσμα σε "εθναρχική" ανασυγκρότηση.

Οταν η πολιτική δεν μπορεί να δόσει λύσεις, όταν η απαξίωσή της ξεπερνά κάθε πιθανότητα αναβίωσης, την θέση του παίρνει ο Βοναπάρτης ή ο Πούτιν για να μιλήσουμε με σύγχρονα σχήματα.

Στον ΓΑΠ έστω και καθυστερημένα, μένει μόνο μια κίνηση, με αμφίβολα πιθανά αποτελέσματα πιά. Να βγάλει σε διαθεσιμότητα, όλα τα πρόσωπα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν σχέση με την Ζήμενς, στο βαθμό που δεν παρέχουν δημόσιες δεσμεύσεις προσωπικά, ότι δεν είχαν καμμία εμπλοκή στο πολύχρονο αλισβερίσι.

Δεν είναι δουλειά του ΓΑΠ να λέει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, αλλά είναι δουλειά του να απαιτήσει απαντήσεις, απ'όσους διαχειρίστικα αυτό το 2% για πολλά χρόνια.

Μπορεί να το κάνει;

Δεν το πιστεύω πιά.

Προσωπικά, πιστεύω πιά ότι η Δημοκρατική Παράταξη, πρέπει να μπεί σε επόμενη φάση, όπου θα σχεδιάσει την πολιτική πρόταση χωρίς να υπολογίζει ούτε στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την δική του ηγεμονία, εμένα δεν με καλύπτουν.