Μακεδονικό. Ο ενταφιασμός του εθνικιστικού μαξιμαλιστικού βερμπαλισμού.

Στην καθημερινή ζωή
Στην πολιτική
Στην διπλωματία
δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος, από τον μαξιμαλιστικό βερμπαλισμό.

Υπάρχουν θέματα που είναι αντικείμενα της καθημερινής ζωής, ο μαξιμαλιστικός βερμπαλισμός, εμφανίζεται με την μορφή της γνωστής μετάθεσής τους, από την λογική αντιμετώπιση, στην μεταφυσική του "όλα είναι πολιτικά".
Ωραία λές. Ολα είναι πολιτικά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δόσουμε "πρακτική, λογική προοδευτική λύση σήμερα" αλλά το σπρώχνουμε να λυθεί στο μέλλον , όταν οι "αόριστες πολιτικές διαστάσεις του", θα το επιτρέπουν.
Ο διάλογος σταματάει ή τις περισσότερες φορές για λόγους αβρότητας συνεχίζεται με άλλο περιεχόμενο. Περί ανέμως και υδάτων δηλαδή.

Υπάρχουν θέματα που είναι αντικείμενα της πολιτικής. Χρειάζονται διαδικασίες και προτάσεις πολιτικές για να απαντηθούν. Ο μαξιμαλιστικός βερμπαλισμός, αντί να απαντήσει,
τα μεγενθύνει και τα παραπέμπει σε άλλες διαδικασίες. Το Μακεδονικό το έστειλε στην "υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας , κοινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών" μεταφυσική , εξωθεσμική, κορυφαία κατά περίεργο και αντισυνταγματικό τρόπο διαδικασία και φυσικά, ελλείψει θεσμοποιημένων θεσμών διόρθωσης της "απόφασης", αφού η βουλή δεν μπορούσε να ανατρέψει με οποιαδήποτε σύνθεση τις αποφάσεις της, οδήγησε στην "συλλογική αιχμαλωσία" και στην εξουδετέρωση της "πολιτικής" από την άσκηση του φυσικού της ρόλου.

Τα ίδια βλέπουμε να συμβαίνουν και στην τρέχουσα πολιτική.
Οι προκλήσεις των Αλαβάνου-Τσίπρα απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν ήδη μεγάλο μέρος των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, σε τροχιά "απόρριψης" της συνεργασίας μαζί του, οδήγησαν σε κατακερματισμό της έκφρασης αντίθεσης στην κυβερνητική πολιτική για το ασφαλιστικό και ευτυχώς που ο ΓΑΠ έμεινε έξω απ'αυτή την ρήξη, ώστε να μπορεί σε μελλοντικό χρόνο να ρίξει τις απαιτούμενες γέφυρες. Το πρόβλημα όμως στο ΣΥΝ είναι σοβαρότερο, αφού οι επενειλημένες πλειοδοτήσεις άρνησης, μεταξύ Αλαβάνου και Τσίπρα, δύσκολα θα τους επιτρέψουν να λύσουν τα αποτελέσματα του μαξιμαλιστικού βερμπαλισμού τους. Σε ποιό όργανο, σε ποιά διαδικασία εκτός από την κορυφαία ενός συνεδρίου, μπορεί να πάρει πίσω τις "βαριές κουβέντες" ένας ηγέτης;

Υπάρχουν θέματα που είναι αντικείμενα της Διπλωματίας, όπως ο χειρισμός και η προώθησε ενός στόχου στις διεθνείς σχέσεις.
Ομως όταν μπαίνεις σε ένα τραίνο που δεν ξέρεις που πάει, μας δίδαξε ο Μάης του 68, τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα πάς εκεί που θέλεις, εκτός και αν είσαι τυχερός συμπληρώνω εγώ.

Η διπλωματία λοιπόν μπήκε πρώτα σε ένα τραίνο που πήγαινε, εκεί που δεν θα υπήρχε ο όρος Μακεδονία και Μακεδονικός στην ονομασία της Μακεδο9νίας που βρίσκεται Βόρεια από την Ελλάδα και την Ελληνική Μακεδονία, θα μπορούσε να πάει εκεί που η ονομασία θα ήταν Νότια Σερβία, Δυτική Βουλγαρία, Βαρδαρία, Παιονία.Αστεία πράγματα δηλαδή. Θα έφευγε με άλλα λόγια από τον "τόπο της" την Βόρεια Μακεδονία και θα πήγαινε όπου αλλού οι φαντασιώσεις του εθνικιστικού μαξιμαλιστικού βερμπαλισμού, επιθυμούσαν.
Η Διπλωματία μπήκε μετά από πολλά χρόνια σε ένα τραίνο που πήγαινε , εκεί που δεν θα υπήρχε ο όρος Μακεδονία "μόνος" του είτε για εσωτερική είτε για Διεθνή χρήση. Ολα τα ενδεχόμενα ήταν για την διπλωματία ανοικτά στο παιχνίδι ενός διπλωματικού μαξιμαλιστικού βερμπαλισμού. θα μπορούσε να πάει σε διάφορες εκδοχές τάχα μου, έτσι που η συζήτηση και από τις δύο μεριές γινόταν για όλες τις απίθανες εκδοχές, ακτός από την λογική και προφανή.
Η ελληνική Διπλωματία, αντί με σαφήνεια να ζητήσει την μόνη συγκεκριμένη και σαφή ονομασία γεωγραφικού προσδιορισμού που ήταν λογική και περιέγραφε την πραγματικότητα, την ονομασία Βόρεια Μακεδονία δηλαδή, περίμενε από την ρουλέτα του Νίμιτς να κάτσει την μπίλια σ'αυτήν.
Και όλα αυτά επειδή ένα Αντισυνταγματικό όργανο , η συνάντηση των αρχηγών των κομμάτων υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, αντί να περιορισθεί στο τσάι και την κουβεντούλα για την νέα μόδα, πήρε "αποφάσεις".

Τα ίδια και στον Συνασπισμό.
Ο Αλέκος και ο Αλέξης, αντί να θέσουν τις "αποφάσεις τους" σε κάποιο αρμόδιο όργανο, με σαφήνεια να αποφασίσει, αν η ειρωνεία και ο μαξιμαλιστικός βερμπαλισμός θα είναι η εντολή που ωφείλουν να διεκπεραιώσουν, την ασκούν και υποχρεώνουν ένα κόμμα να τρέχει να μπαλώσει τις συνέπειές της και αυτοί κρύβονται πίσω από μισόλογα και δισημίες. Οχι δεν το είπα έτσι και όχι δεν το εννοούσα έτσι.

Αυτό είναι το "έπος του μαξιμαλιστικού βερμπαλισμού" δυστυχώς, στην ζωή, στην πολιτική στην διπλωματία.