Θλίψη.

Οχι, οργή πιά.
Οχι, ξεφώνημα.
Οχι, αποκαλύψεις.
Τίποτα δεν με ενδιαφέρει.
Θλίψη μόνο νοιώθω, γι'αυτή την κυβέρνηση.
Δεν έχει ξαναγίνει , κάτι τέτοιο.
Είναι απ'αυτά που δεν εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου.
Δεν θεωρώ την ΝΔ αντίπαλο πολιτικά. Μου ξεφεύγει πλέον, γλυστράει στο μυαλό μου η υπόστασή της.
Δεν ξέρω, τί είναι αυτό το "πράγμα" που μας κυβερνάει.
Κόμμα πολιτικό δεν είναι. Συμμορία;
Ισως.
Τσούρμο ηλιθίων; Το πιθανότερο.
Τι να αντιτάξεις στο γάντζωμα τους στην εξουσία;
Τέτοιο γάντζωμα, μόνο, όποιος δεν υπάρχει χωρίς αυτό, μπορεί να κάνει.
Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται, φοβούμενοι, όχι την ήττα, που βρίσκεται μέσα στις πιθανότητες κάθε πολιτικού κόμματος, αλλά φοβούμενοι το "αύριό τους".
Δεν υπάρχουν, χωρίς την εξουσία. Δεν υπάρχουν ούτε σαν κόμμα.
Μου θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ του 2004, που ακριβώς επειδή δεν είχε δικό του ιδεολογικό φορτίο, αφού είχε αποδεχθεί την παντοδυναμία του νεοφιλελευθερισμού-και μην ακούτε τι λένε τώρα- φοβόνταν την ήττα και ροκάνιζαν τον χρόνο, μέχρι να ρθεί η δημοσκοπική ευκαιρία, που δεν ήρθε βέβαια ποτέ.
Ομως το ΠΑΣΟΚ, λόγω της κρίσης, ξαναβρήκε ιδεολογικό στίγμα και επανασυγκροτείται πολιτικά, έστω και με τον ερασιτεχνισμό και την αβεβαιότητα που βλέπουμε.
Αυτοί όμως, δεν έχουν μέλλον, στο ορατό βάθος του χρόνου.
Η ήττα, είναι φανερό ότι θα τους οδηγήσει στην διάλυση.
Περισσότερη συνεκτικότητα έχει το ΛΑΟΣ, παρά αυτοί.
Θλίψη.

Το μόνο που μπορούν να κάνουν πλέον είναι να τιμωρούν αυτή την χώρα, τώρα που η κρίση έχει απαιτήσεις για άσκηση πολιτικής. Πόσο θα το κάνουν ακόμη;
Ενα μήνα, έξι μήνες, επτά. Αυτό είναι.
Μετά θα έρθει η αναπόφευκτη ήττα και μαζί μ'αυτήν η απώθηση και η πλήρης λήθη.
Οσο αργούν να αποχωρήσουν, τόσο περισσότερο οι πολίτες θα απωθήσουν την μνήμη τους.
Δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο καμμία άλλη φορά, στην ελληνική ιστορία ή μάλλον έχει συμβεί μιά και μόνη φορά.
Τότε με τον Γουλιμή, που ο λαός διάλεξε στην θέση του Τρικούπη.
Τον θυμάται κανείς;