Το ΟΧΙ της Ιρλανδίας και τα ερωτήματα που θέτει.

Χαστούκι το ΟΧΙ της Ιρλανδίας, γράφει ο ένας, δικαίωση της Αριστεράς, λέει ο άλλος, τρίχες λέω εγώ.

Οπως έχω ξαναγράψει όσες φορές και να γίνει δημοψήφισμα που θα προβλέπει την συγκρότηση μιας επιπλέον εξουσίας στην πλάτη μας, θα απαντάμε ΟΧΙ, θα προτιμούμε την ασάφεια, την δυνατότητα για δεύτερες σκέψεις. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Ομως το ΟΧΙ της Ιρλανδίας, εκ των πραγμάτων βάζει δύο ερωτήματα.

Μπορεί μια χώρα να φρενάρει την πορεία των άλλων χωρών;

Μπορούν οι υπόλοιποι να αγνοούν τις αποφάσεις μαις χώρας;

Η απάντηση είναι προφανής και είναι ενδιαφέρον ότι ο ΓΑΠ σκέφτεται να την προτείνει. Μόνο ένα πανευρωπαικό δημοψήφισμα μπορεί να αποφανθεί και να έχει το κύρος να επιβληθεί ως κοινή απόφαση, που θα ξεπερνάει εθνικισμούς, ρατσισμούς και αμυντικές σκέψεις.

Ομως σε μια τέτοια περίπτωση, το ερώτημα θα πρέπει να είναι σαφές, θεσμικό και καταληπτό απ'όλους.

Η γνώμη μου είναι ότι το ερώτημα θα πρέπει να είναι αν θέλουμε Ευρωσύνταγμα και σ'αυτή την περίπτωση αν συμφωνούμε, είτε με την εκλογή ενός ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ή αν θέλουμε η επόμενες ευρωεκλογές να εκλέξουν ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ που στην πρώτη περίοδο λειτουργίας της -τον πρώτο χρόνο θητείας της- θα προτείνουν συγκεκριμένο Ευρωπαικό Σύνταγμα στο οποίο θα κληθεί εκ νέου ο Ευρωπαικός λαός να αποφανθεί με δημοψήφισμα.

Κάθε άλλη επιλογή θα είναι λάθος και θα οδηγεί την ΕΕ σε στασιμότητα και αναποτελεσματικότητα στον βασικό στόχο της πουθα πρέπει να είναι η πολιτική διεύθυνση της κρίσης του Παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.