Οσο και να θέλει κανείς να θυμάται την φωτεινή πλευρά εκείνων των χρόνων, την αντίσταση κυρίως των διανοουμένων και των φοιτητών, υπήρχε μια μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία που έδοσε ψήφο ανοχής στην Χούντα και έτσι και την δυνατότητα να κυβερνήσει για επτά ατέλειωτα χρόνια.
Τώρα πιά το θέμα , προσωπικά με απασχολεί μόνο ως ιστορία.
Εχω βαθιά πεποίθηση ότι δεν μπορεί να ξαναγίνει χούντα.
Οι κοινωνικές αναφορές έχουν αλλάξει. Μόνο με την κοινοβουλευτική νομιμοποίηση μπορεί πλέον να ασκηθεί αυταρχική πολιτική. Ο στρατός δεν αποτελεί πλέον τίποτε άλλο από ένα ακόμη άχρηστο κομμάτι της γραφειοκρατίας.
Η Ελλάδα, δεν έχει πρόβλημα χούντας πλέον. Εχει πρόβλημα ποιότητας της Δημοκρατίας.
Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα έως και την δεκαετία του 50, οι στρατιωτικοί έπαιξαν κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, επειδή η χώρα ήταν μόνιμα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Από την Κρητική επανάσταση μέχρι το 22 και στην συνέχεια την αποκατάσταη των προσφύγων, τον πόλεμο, τον εμφύλιο πόλεμο αλλά και την μετεμφυλιακή περίοδο, της εσωτερικής μετανάστευσης και της μετανάστευσης στην Γερμανία, η χώρα ήταν σε συνεχή ρευστότητα, που οι θεσμοί που διέθετε δεν επαρκούσαν να διαχειρισθούν την ζωή των μαζών.
Ετσι ο ρόλος των στρατιωτικών που διαχειριζόταν την στρατιωτική μηχανή ήταν καταλυτικός στην αντιμετώπιση των έκτακτων προβλημάτων, που είχαν και ταυτόχρονα, κατάλληλοι να διαχειρισθούν τις φοβίες τους, αφού μόλις είχαν βγεί από πολεμικές συγκρούσεις και εθνοκαθάρσεις.
Η χούντα του 67, ήταν η τελευταία πράξη, σε εκείνη την εποχή των "εξωτερικών εχθρών".
Την εποχή μας , την εποχή της Ευρωπαικής Ολοκλήρωσης και της ένταξης στην ΕΕ όλων των χωρών της περιοχής μας, ο εξωτερικός περίγυρος, μοιάζει να είναι η σταθερά και τα εσωτερικά προβλήματα οι αστάθειες της ζωής μας.
Μια χούντα, θα εύρισκε μπροστά της της καθολική αντίσταση. καμμία δύναμη δεν μπορεί πλέον να μας οδηγήσει σε μοναχική πορεία. Το ζητούμενο δεν είναι πιά η εξασφάλιση από τον εξωτερικό εχθρό, αλλά η συμπόρευση με το εξωτερικό περιβάλλον.
Η χούντα είναι μια ανόητη ανάμνηση, για νοσταλγούς που θέλουν αυταρχικούς εκσυγχρονισμούς, αλλά που δεν έχουν να προτείνουν κανέναν εκσυγχρονισμό , σε άλλη στρατηγική κατεύθυνση. Τότε οι στρατηγικές κατευθύνσεις ήσαν πολλές και τουλάχιστον υπήρχε μια ξεχωριστή για κάθε χώρα. Αυτή της εθνικής απομόνωσης και του προστατευτισμού. Σήμερα κάθε απομόνωση μοιάζει με αυτοκτονία.
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Μπράβο ρε μάγκα, άψογος επιτέλους και λίγη λογική στην άβυσσο της βλακείας που μας περιβάλλει! μπράβο!
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΘΛΙΒΕΡΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΝΑ
ΑΠΟΤΙΣΟΥΜΕ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΤΑ ΠΡΟΔΟΤΙΚΑ ΧΟΥΝΤΙΚΑ ΚΑΘΙΚΙΑ .
ΝΑ ΘΥΜΗΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΓΕΝΝΙΕΣ , ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΟ 1974 ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ 34 ΧΡΟΝΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΦΥΓΕ Η ΧΟΛΕΡΑ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΑΝΑΚΤΟΡΩΝ .
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ , ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ .
Ένας παλιός εξόριστος της νήσου Γιούρα
Δεν ξέρω φιλε μου αλλα σ'αυτη τη χώρα που επικρατει η φαιδρά πορτοκαλέα όλα μου φαίνονται απίθανα και όλα πιθανα..
Δημοσίευση σχολίου